مغز در زمان تولد رشد یافته نیست. قلب همان فرمی را در زمان تولد دارد که بعدها خواهد داشت اما مغز نیاز به تجربه برای ساخت راههای مورد نیاز بین سلولهای مغزی دارد. ما با یک صد میلیارد سلول عصبی به دنیا می‌آییم. سلول‌هایی که به کار گرفته نشوند از بین می‌روند. ما آنها را به کار می‌گیریم و آنها با یکدیگر از طریق سیناپس‌ها و مسیرهای معنادار ارتباط برقرار می کنند.

در سه سالگی یک هزار میلیارد ارتباط بین سلولهای عصبی با تکرار چیزها (آنهم بارها و بارها ) ایجاد شده است. تکرار، الگوها را تولید می‌کند. برای شکل دادن به این الگوها کودکان نیاز به تعامل دارند.

ارتباط بین والدین و کودکان برای رشد و توسعه مغز مهم است. والدین و مراقبان کودک اثر مشخص و بزرگی بر تولید این ارتباط‌ها دارند. چرا که راه‌های بین سلول‌های عصبی با آنچه کودک می‌بیند، می‌بوید، می‌شنود، لمس کرده و در طی سال اولش انجام میدهد تقویت می‌شود. کودکانی که با محرومیت‌های حسی در محیط رشد کرده‌اند -یعنی جایی که کمترین تماس، صدا، منظره و تجربه بوده است- کودکانی با مغزهای کمتر توسعه یافته را رشد داده است. محیط غنی، مغز را رشد می‌دهد. حتی موش‌های بزرگ شده در قفس‌های پر از اسباب بازی مغزهای بزرگتری نسبت به موش‌های بدون اسباب بازی داشته‌اند.

بازی‌ها به کودکان کمک می‌کند که الگوها را شکل بدهند با قرار دادن آنها در محیط غنی حسی و شرکت دادن آنها در این تجربیات. تعداد زیادی بازی وجود دارد که سیستم‌های حسی کودکان را برای لمس کردن، دیدن، شنیدن و مزه کردن و نیز تکرار تجربیات برای توانمند شدن در مهارت‌های حرکتی تحریک می‌کند.

بعضی دیگر از بازی‌ها اکتشاف و جستجو‌گری را در کودکان در حین بازی فراهم می‌کنند.

نکته جالب این است که وقتی بچه های کوچک توجه می‌کنند چشمهایشان گشادتر شده و بدنشان آرامتر می‌شود و اگر از بازی لذت ببرند دست‌ها و پاهایشان را تکان تکان می‌دهند. وقتی که به اندازه کافی بازی کردند سرشان را به سمت دیگر برگردانده و جای دیگری را نگاه می‌کنند. شما به زودی با کمی توجه به سرنخ‌هایی که از طفل کوچکتان دریافت می‌کنید متوجه خواهید شد که چه زمانی با او بازی کنید و چه زمانی به او استراحت دهید.