زمان بروز بحران، زمان آموزش نیست.

تا به حال بارها درباره اکتسابی بودن مهارتهای شناختی و قابلیت آموختن آنها گفته شده است. این نکته تنها جهت یادآوری مجدد به خودمان است. اگر انتظار داریم که کودکان در زمان استرس ناشی از امتحان، تجربه شرایط ناخوشایند یا مواجهه با چیزی که از آن هراس دارند آرام باشند و آرامش خود را حفظ کنند باید به آنها در زمان آرامش و پیش از برخورد با شرایط نا خوشایند آموزش دهیم. اگر انتظار داریم کودک برای رسیدن به شرایط ایده آل صبر کند، آیا صبر کردن و شیوه‌های آن را با کودکان تمرین کرده‌ایم؟

زمان بروز بحران زمان آموزش نیست. در زمان بحران نمی‌توان انتظار داشت کودکی که راههای مقابله و یا کنار امدن با این شرایط را نیاموخته آن را به خوبی مدیریت کند. انتظار ما از آرامش داشتن یک کودک مضطرب تنها با شنیدن جملاتی مثل آرام باش یا چیزی نشده انتظار بیهوده ایست. باید پیش از برخورد کودک با این شرایط به او راههای آرام سازی و چگونگی صبر کردن را در قالب مسیرهای مختلف بسته به سن کودکان (مثل بازی، تمرینهای منظم، گفتگو، دیدن و بررسی راههای آرام سازی دیگران و گفتگو درباره آنها ) به اندازه کافی تمرین کرده باشیم.

کودکان و نوجوانان نیاز دارند تا راهکارهایی برای فائق آمدن بر استرس و هیجانات شدیدشان داشته باشند. لازم است به آنها یاد بدهیم تا این مهارتها و راهکارها را تمرین کنند. یعنی برای آموزش این کار زمان بگذارید و در زمانی که کودکان در آرامش هستند با آنها این مهارتها را تمرین کنید تا در زمان استرس قادر به استفاده از آنها باشند نه اینکه در زمان استرس از آنها بخواهیم آرام باشند بدون اینکه راههای آرامش را فراگرفته باشند.